Annely en Renate gaan rechtdoor op Kreta.

Een zenuwslopende vlucht. Al is er eigenlijk niets meer aan de hand dan een beetje vertraging, wat er overigens voor zorgde dat de kinderen én Annely een kijkje mochten nemen in de cockpit, maar een beetje zenuwen na de MH17 toestand waren er wel. Gelukkig kunnen we ons een cup a soup en een magnetron opgewarmd patatje veroorloven, aangezien we geen etenswaren in onze handbagage hebben én geen contant geld. Iets met niet vooruit denken en een beetje dom. We landen gelukkig veilig en zijn verbaasd over het dorre land waar we zijn aangekomen en tegelijkertijd benieuwd hoe we hier 12 dagen door gaan brengen. We gooien het op een lange vermoeide reisdag, waardoor we beter zo snel mogelijk naar het hotel gebracht kunnen worden en Kreta morgen vast beter kunnen beoordelen vanuit een ander, frisser gezichtspunt. Wellicht is het dan beter, wellicht lijkt het dan op een paradijs. Een klein beetje dan. We hebben de tijd en besluiten vooral niet te stressen, zoals een ander Nederlands stel dat wel doet. Nu suggereer ik niet dat wij ook een stel zijn, alhoewel dat suggereer ik wel : we zijn een stel vriendinnen dus een stel en dat stel gaat lekker genieten van een avondzon en wacht geduldig op de bus. Dit zal niet de eerste keer worden dat we op de Grieken moeten wachten, maar dat weten we niet. Nog niet.

CHANIA.
Aangekomen in Chania is het inmiddels al aardedonker. De bus baant zich een weg door de drukke winkelstraten van Chania. Zelf hebben we geen idee waar we heen moeten, maar daar maken ons nog geen zorgen over. De bus staat immers nog niet stil. Moedig stappen we de bus uit als deze wel stil staat en gaan op zoek naar ons hotel. Een stadskaartje van Chania zal wel duidelijk genoeg zijn en een helpende taxichauffeur maakt het nog iets makkelijker. Iets makkelijker, want de uitleg 'over twee straten links, dan rechts en dan bij de volgende zijstraat weer links' is nogal onduidelijk als je nog nooit in die stad bent geweest. Te moe, te besluiteloos is ons laatste besluit dezelfde taxichauffeur ons naar het hotel te laten brengen. We komen aan bij het hotel en twijfelen, alweer. Een vriendelijke vrouw komt naar buiten en lacht als ze ons ziet. ‘Daar zijn jullie!’ Een hartelijker ontvangst heb je niet nodig en de twijfels vallen weg. We zijn op het juiste adres. Gelukkig. Ze wijst ons de kamer en het is beter dan we hadden kunnen hopen. We gooien de spullen van ons af en binnen enkele minuten is de geordende kamer een vrouwenhol met veel kleren en andere onzinnige spullen. Vlug frissen we ons wat op en vragen onze vriendelijke gastvrouw waar we wat kunnen eten. Ze wijst ons richting het strand voor leuke Griekse taverne’s en vertelt ons ook waar we een bakker kunnen vinden en een mini supermarkt. Niet dat we daar naar hadden gevraagd, maar toch fijn. Dit zal niet de eerste keer zijn dat Grieken ons meer informeren dan waar we om vragen, maar dat weten we niet. Nog niet. Het ziet er gezellig uit en het lijkt erop dat het beeld van Kreta al in een nieuw gezichtspunt is gevallen. Fijn. Het smaakvolle eten voor een behoorlijk schappelijk prijsje valt ook goed, zelfs beter. helemaal als wij gierige Nederlanders ontdekken dat we het eten dat over is mee mogen nemen. ‘Jullie hebben er immers voor betaald.’ We zullen jullie niet vertellen dat we in eerste instantie onze schnitzel en hamburger wilde laten liggen en enkel het water mee wilde nemen. Dat zullen jullie niet snappen, de vrouw van het restaurant ook niet overigens. We snelde ons naar ‘huis’ en sliepen heerlijk. De volgende dag brachten we door op het strand, dichtbij een boom en genoten! Grieken zijn vriendelijk en Kreta was nu al fantastisch, alhoewel wacht! Chania was fantastisch. De rest van Kreta is nog een verrassing op dat moment. Voor het avondeten bezochten we de ‘old town’ van Chania en vielen in de volgende verbazing : wat een gezelligheid en wat een drukte. Hier bevonden zich de toeristen, dat was duidelijk. We aten bij een tent die ons de garantie gaf niet te ‘pressen’, niet te ‘stressen’ en niet te ‘touchen’. Daar houden wij nuchtere Nederlandse meisjes wel van. Heerlijk gegeten en voldaan konden we weer heerlijk slapen, uitkijkend naar ons autootje die de volgende dag zou arriveren.


TRUUS.
Tuuuut, tuuuut! 10.22u, daar was onze auto, 22 minuten na de afgesproken tijd. Wij waren tenminste op tijd. Inmiddels was de vrouw des huizes, Athina, bereid geweest ons naar 'Sunny Cars' te laten bellen om te vragen waar de auto bleef. Met Grieken wist je maar nooit, zelf wist ze er alles van na 21 jaar in Duitsland te hebben gewoond. Gelukkig waren we niet opgelicht en zou het geen rampvakantie worden. Opgewonden gooide we de koffers in de auto en stapten we in. Wat een genot, we konden gaan waar we wilden. Heerlijk. De auto kreeg de naam ‘TRUUS’ en ze werd al gauw één van ons. We waren Chania nog niet uit of we leerden de rijstijl van de Grieken kennen. Iets minder vriendelijk dan wanneer ze met je communiceren. Iets ruiger is de communicatie op straat. Iets minder gemoedelijk en iets minder behulpzaam. Je moet jezelf helpen. Dat doen we dan ook. We passen ons snel aan en passeren wat auto’s ook al is er maar één rijbaan. Dat doen de Grieken immers ook. Het ANWB gidsje adviseert ons nu eenmaal je aan te passen aan de stijl van de Grieken. Zij hebben het over de siësta, dat je die ook maar beter kan houden maar ze bedoelen vast ook aanpassen aan de rijstijl. We vertrekken naar Rethymnon, nog steeds aan de noordelijke kant van het eiland. De voorstad verbaasd ons, maar de old town van deze stad is heerlijk. Vele straatjes die op elkaar aansluiten en waar je gemakkelijk de weg kwijt kan raken schrikken ons niet af en we dwalen rond, drinken koffie en besluiten uiteindelijk ons hotel op te zoeken. Al snel vinden we deze en de vriendelijke eigenaar wijst ons door het idyllische tuintje naar onze sterk ruikende kamer. Later bleek dat deze sterke lucht van de boom net voor onze deur afkwam. We gaan naar het kale strand en koelen af in de heerlijk koude zee. ’s Avonds merken we ook hier het bruisende nachtleven op, in de gezellige straatjes van de oude stad en haar boulevard. Een Griekse man probeert ons naar zijn restaurant te lokken door ons te vertellen dat zijn moeder kookt. We trappen erin, de prijzen zien er goed uit. Het piepje van de magnetron is buiten ook goed te horen en dat zijn moeder uiteindelijk ook buiten blijkt te lopen is dan ook gelijk te snappen. Na ons ietwat armoedige avondeten hebben we geen puf meer voor een cocktail en besluiten te gaan slapen. Best suf maar heerlijk in twee eenpersoonsbedden waar we niet tegen elkaar aan stoten of waar de één het dunne lakentje geheel naar één kant van het bed trekt.

FLOWER POWER.
De volgende dag stappen we in de auto, waar we gelukkig geen bon vonden op de auto. Ondanks dat we het na hadden gevraagd aan een drietal mensen of een viertal, waren we er nog niet helemaal gerust op dat de auto goed geparkeerd stond. Gelukkig geen extra kosten. We stappen in de warme auto en vervolgen onze reis naar het zuiden van het eiland. De bergen kondigen zich af en aan. Dit is misschien geen Nederlands, maar het klinkt wel leuk. Annely rijdt kundig de auto door de bergen heen en we zijn verbijsterd door de mooie vergezichten en de verrassingen op dit eiland. Eindelijk komen we aan in een stadje waar de flower power ons verwelkomt. Het eerste de beste ‘rooms for rent’ die we naar binnen lopen biedt ons een kamer voor wederom een schappelijke prijs. Eva Marina. Irini, een Griekse vrouw die met een Brits accent ons twee kamers laat zien, verwelkomt ons warm. Blij dat we zo snel een kamer hebben gevonden, installeren we ons in de kamer met oranje en groen en snellen naar het strand. Wat een prachtig strand! Een grote rots loopt schuin af in het water en de gaten die er op de gehele rotsenwand te zien zijn worden gevuld met mensen die nieuwsgierig zijn naar wat daar binnen is. Het water van de Libische zee aan de zuidkant van Kreta is net zo verkoelend als het water van de Egeïsche zee in het noorden, gelukkig. De golven verkoelen onze warme lichamen. Het ANWB boekje vertelt ons over Matala, een voormalig hippiestadje. Aha-erlebnis. Vandaar de wegtekeningen, de grote leuzen met bloemen omringt op de rotsen en de vele dreadlocks om ons heen. Lachend vermaken we ons. Genoeg te zien hier. En dat terwijl we dit stadje blindelings hebben uitgekozen zonder enige informatie. ’s Avonds lopen we ontzettend overdressed met parels en roesjes door de smalle straatjes van dit hippiestadje en strijken we neer bij een winebar met witte stoelen die enigszins bij ons uiterlijk lijkt te passen. De rotswand is inmiddels verlicht en geeft een mooi uitzicht. We lachen en genieten volop, waardoor we besluiten nog wat geld te pinnen en een cocktail bij de buren te gaan drinken. De muziek van deze buren lokt ons. We settelen ons aan de bar, niet wetend dat we een uur later ons op de dansvloer zullen begeven. Een heerlijke avond!


ZEN.
Wetende dat zowel Rethymnon en Matala alleen een paar tussenstoppen waren om onze drie dagen in de bergen te kunnen doorbrengen, vertrekken we de volgende ochtend redelijk op tijd. De warmte straalt ons toe, maar gelukkig zorgt Truus dit keer voor de nodige verkoeling door haar fantastische airco. We stoppen eenmaal bij een benzinestation om wat te eten, maar de Griekse mannen daar weten niet wat hen overkomt. Twee dames in eerste instantie en ook nog toeristen .. Ze reageren eerst wat kuum, maar bieden ons daarna toast, pizza en wat drinken aan. De tientallen mannen die zich voor het tankstation hadden begeven leken ons geen allerfijnst gezelschap dus we besluiten met ingehouden lachen om de ineens overdreven gastvrijheid, een flesje icetea mee te nemen en onze tocht te vervolgen. De hoogte en de haarspeldbochten beginnen toe te nemen en we beseffen dat het niet lang meer zal duren voor we onze eindbestemming zullen bereiken. Thalori, een oud dorpje dat werd omgebouwd om er toeristen te herbergen. De spanning neemt toe. ‘Zal het meevallen?’ ‘Hebben de foto’s gelogen?’ De hoogte neemt toe. Het giechelen begint. Deze bergen hebben we niet in Nederland. De trots neemt toe. Hier rijden we in Truus, een redelijk simpele Aygo, die ons overal heen brengt en zelfs deze bergen aan lijkt te kunnen in de hoge toeren van de eerste versnelling. Thalori is mooier dan de plaatjes en we zijn sprakeloos als we van boven de berg naar de eindeloze zee staren. Als Marcus, de gastheer, ons de kamer laat zien, kunnen we het niet laten hem te zeggen dat we hier onmogelijk kunnen verblijven. Het is té romantisch. Eigenlijk meer voor een pasgetrouwd stel op huwelijksreis. Ach, een stel nichten zal ook wel gaan. We zijn ontzettend blij met ons kleine huisje. Iets met klein maar fijn. Het weinige geld dat we nog op zak hebben baart ons enige zorgen, aangezien de eerste supermarkt zich onderaan de berg bevindt, zo'n 1100 meter onder ons. Marcus neemt ons samen met een vriendelijk Italiaans stel mee naar de andere kant van de berg. Hij rijdt ons in een Defender behendig naar beneden over de onverharde wegen met haarspeldbochten. Hij rijdt alsof het de vlakke wegen van Nederland zijn. Hij brengt ons naar een Monastery, waar vroeger mensen kwamen voor therapie. De Italianen verbazen zich over de ongeveer één meter twintig hoge basilicumboompjes en gaan er stralend mee op de foto, waar zij alleen de twintig centimeter boompjes kennen. Annely pikt wat munt, je moet wat als je geen boodschappen hebt gedaan. Na twee uur op een verlaten strand te hebben gelegen en de verkoeling van het kabbelende water te hebben gevoeld in een bergkam, vertrekken we weer richting ons ‘huis’. Daar genieten van de verse muntthee. We overleven wel zonder boodschappen en we proberen de woorden 'weest over geen ding bezorgd' uit de preek van ds. Kommers die we een paar dagen daarvoor hadden geluisterd, in praktijk te brengen. Geen zorgen. Heerlijk gevoel wel eigenlijk. ’s Avonds eten we bij de openhaard, waar het lam gespietst boven hangt. Griekenland. Genieten! Een Mythos biertje gaat er wel in. We besluiten afgezonderd van de drukte der toeristen helemaal zen hier weg te zullen gaan over twee dagen. Iets wat niet kan mislukken in deze omgeving, helemaal niet als we Marcus vervolgens buiten op zijn mandoline horen spelen. Meer Griekenland dan hier, kan niet. Nog nagenietend vallen we gerust in slaap. Annely beklimt de berg met het Italiaanse stel, als Renate besluit in bed te blijven liggen vanwege het nachtelijke tijdstip. Het onbeschrijflijke uitzicht dat ze laat zien op de camera als ze om 8 uur weer terug in bed komt, was het nachtelijke avontuur waard. De rest van de dag liggen we op ligbedden aan de kant van het zwembad dat over lijkt te stromen in de eindeloze zee midden tussen de bergen. We lezen en genieten. Iets met zen. De volgende dag besluiten we nog even wat te rusten bij het zwembad, voor we weer verder trekken. Een goed besluit blijkt later.

BOUNTYBEACH.
Ièrapetra is niet toeristisch en dat laat ze duidelijk zien. De boulevard, het trekpunt van de meeste Grieken en de enkele toeristen is daarentegen erg gezellig, vooral bij het vallen van de avond. We vinden een hotel wat een beetje muffig is. Het is maar voor een nachtje. Die avond eten we wat aan de sprankelende boulevard en doen wat navraag voor een ticket naar het eiland Chrisi, waarvoor we eigenlijk in dit stadje verblijven. Morgenochtend moeten we vroeg zijn, dan komt het wel goed volgens de Grieken die we spreken. Dat doen we, de volgende ochtend staan we om kwart over 9 buiten en lopen over de boulevard op zoek naar kaartverkoop. We hoeven niet lang te zoeken, op iedere hoek staat wel iemand met een geïmproviseerd verkooptafeltje. Een vrouw verkoopt ons de kaartjes en zegt ons dat we ons moeten haasten naar de boot. De eerste Griek die ons gebiedt te haasten, dat zal wel betekenen dat ze gelijk heeft en we besluiten naar haar te luisteren. We verzilveren ons kaartje op de boot die ons een uur later naar het eiland Chrisi zal brengen. Nu hebben we mooi de tijd om uit te checken en onze bagage in de auto te leggen. Ruim op tijd komen we aan op de boot. Ruim op tijd inderdaad. Wij inderdaad. De overtocht duurt ongeveer drie kwartier. Als we aanmeren en het eiland te voet door de verhitte zandkorrels oversteken stuiten we daar op het volgende verbazingwekkende uitzicht. Prachtige azuurblauw water kijkt ons aan met, voor ons op de voorgrond, wapperende parasollen gemaakt van hout en ander natuurlijk materiaal. Uitgezonderd van de vele toeristen die zich een weg proberen te banen is het uitzicht verrukkelijk. Ook wij snellen ons naar een mooi plekje en settelen ons snel. Een heerlijk dagje waarin we ook wat beschaamd zijn over een iets te mondig Nederlands gezin, die uiteindelijk niet alleen mondig maar ook handtastelijk blijken te zijn in de verkeerde zin van het woord. Dat had niets te maken met iets te verliefd, meer in de zin van ongeduldige ouders en kinderen die graag aandacht willen en dit krijgen in de afdruk van een moederhand op de buik. Pedagogische tik? We betwijfelen het. Om hen voor te zijn aan het eind van de dag, lopen we over de nog steeds verhitte zandkorrels terug naar de andere kant van het eiland waar de boot weer zal aanmeren. Enigszins vermoeid lopen we half in kleren, half in bikini naar Truus. We ontdoen ons van onze bikini en hijsen ons in ons droge ondergoed onder enige bescherming van Truus voor eventueel loerende Grieken, die niets door lijken te hebben. We gaan naar Chersonissos, terug naar de Egeïsche zee in het noorden.

NEDERLANDS KRETA.
Nadat we het verkeerde hotel beschuldigen van het feit dat ze geen kamer vrij hebben gehouden, lopen we lachend naar het juiste hotel die zich daarnaast bevind. De prachtige witte kamer is beter dan de smoezelige kamer in Ièrapetra. Ons haar is al dagen niet gewassen maar het biedt nu wel wat stevigheid. Beiden hebben we geen zin in het wassen van haren en besluiten ons lichaam alleen af te spoelen. Als je haar maar goed zit. We maken ons klaar voor een Nederlandse nacht. We eten bij een restaurant met een Nederlandse kaart en worden in het Nederlands aangesproken door een Griek die onze taal behoorlijk eigen heeft gemaakt. We worden bij verschillende tenten naar binnen gevraagd, 4 van de 6 keer in het Nederlands. Dit is niet de gebruikelijke verbazing die we hebben meegemaakt afgelopen dagen maar toch zijn we verbaasd. Rond een uur of 11 eten wij ons diner en drinken een heerlijk wijntje. De rest van de nacht maken we kennis met heel veel Nederlandse leeftijdsgenoten en wat jongere niet leeftijdsgenoten en vermaken ons prima. Blij zijn we wel dat we de volgende middag, na ons ontbijt rond een uur of 2, Truus weer kunnen starten en verder kunnen trekken. We gaan we weer naar westen, dit keer verder dan Chania.

KISSAMOUS, THE KISS YOU CAN’T MISS.
De leus van de Griekse radiozender ‘Kiss’ is 'Kiss, the hottest radiostation' en 'Kiss, the kiss you can't miss', lachwekkend. We wisselen deze keer halverwege af door de behoorlijk eentonige weg en een beetje vermoeidheid. Toch komen we redelijk snel aan in Kissamous. Enige overeenstemming tussen dit plaatsje en de radiozender. Dit keer lijkt het erop dat dit stadje ons niets gaat bieden, ook geen slaapplek. Tót de welbekende Griekse boulevard in zicht komt, waar weer leven is. We vinden snel een plek waar we kunnen slapen en zijn redelijk tevreden. Die avond eten we aan de gezellige boulevard, waar Zweedse en Griekse jongeren langs paraderen in uitgaanskleding. Dit stadje is ook niet berekend op buitenlandse toeristen en we besluiten hier van te genieten behalve wat Zweedse meisjes en wij. Dit keer eten we Grieks, ook om ons af te zetten tegen het vernederlandste Chersonissos. Niet alles valt even goed in de smaak en we zijn het gauw zat, waardoor we redelijk op tijd in vergelijking met de avond daarvoor in ons bed belanden. De volgende dag staat er weer een boottrip op het programma. Dit keer naar Balos.

LOS BALLOS!
Daar gaan we, met Truus naar de boot. We dachten maar lekker op tijd te gaan, gezien het feit dat er nogal werd gestresst bij de vorige boottrip. Hier blijkt dit niet erg nodig te zijn. Alles gaat hier op z'n elf en dertigst. Prima, wij passen ons aan. De boot is iets groter. We zijn hier blij om, aangezien de wind ook behoorlijk aanwezig is. We ontmoeten wat Brabanders en raken aan de praat. Onze eerste stop is bij Gramvousa, een eiland waar zich een groot fort bevindt met fantastisch uitzicht. Iedereen begint de boot te verlaten en de stroom mensen die zich een weg naar boven probeert te banen lijken net een kolonie mieren vanaf de boot. Zelf sluiten we ons aan bij deze kolonie en het zal je verbazen of niet, maar we zijn weer verrukt van het uitzicht dat we hebben vanaf boven. Het water is prachtig, de wolken die zich scharen op een bergtop en een Griekse mevrouw die nogal gesteld is op privacy. Ze heeft nog geen enkele foto waar geen andere mensen om haar heen staan als ze haar soort van prachtige poses laat zien. Annely oppert 'photoshop?' maar dat wordt niet echt in dank afgenomen. Vervolgens hebben wij prachtige foto's met haar in beeld, waarbij zij 'photoshop' uitschreeuwt en ons uitdagend aankijkt. Dat kunnen wij ook. Erg fijn. Nee ze is geen veertien maar op z'n minst veertig. Ietwat kinderachtig, maar we lachen er maar om, zodat wij ons niet hoeven te verlagen tot haar niveau. Iets met voeten omhoog en het niveau eronder. Hoppa. Als we bijna bij de boot zijn en we nog een poging doen om een foto te maken van de boot, springt er ineens een vrouw voor ons camera en horen we het inmiddels welbekende woord 'photoshop'. We denken dat de boodschap is overgekomen en hopen dat ze het programma nu gaat downloaden. Lachwekkend die Grieken. Hoog frustratiegehalte had deze vrouw ook, ik denk dat ze in zo'n bepaalde periode van de maand zat. De boot brengt ons naar Balos beach, onze tweede stop. Zandbanken scheiden het water en het water is ontzettend helder. Door het water kom je sneller bij het strand, dus we besluiten onze voeten in aanraking te brengen met het witte zand op de bodem van de zee. Alhoewel de zee, het lijkt hier meer op pootje baden. Het water dat door een aantal rotsen wordt gescheiden van het water van de zee komt niet hoger dan onze knie. Hier kun je languit in het water liggen. Mannen vinden het overigens erg leuk om zich als een tijger door dat water heen te manoeuvreren of er door heen te rennen zodat het water omhoog spat. We kunnen het natuurlijk niet laten dit ook even na te doen. Net dansmoves kopiëren. Het rennen laten we overigens achter wegen. De boot brengt ons terug aan land en dit was weer een dag met voldoening. Een dag met een plus zou onze oma zeggen.

MOOI ROZE IS NIET LELIJK.
Ondanks het feit dat de man uit ons laatste hotel ons probeerde over te halen nog een nacht bij hem in het hotel te blijven slapen, besloten we ons één na laatste nachtje in Elafonisi door te brengen. Op de bonnefooi gingen we daarheen. Aangekomen in Elafonisi blijken daar welgeteld drie hotels te zijn. Bij de laatste krijgen we een kamer aangewezen door een vrouw met iets teveel rode lippenstift. De kamer is te smoezelig en we wijzen het af. Inmiddels is het 20.00u, en de vrouw kijkt ons verbaasd na, wij lachen. We fantaseren over onze één na laatste nacht in de buitenlucht midden in de bergen door te brengen. Het eerst volgende dorpje is namelijk 5km verderop. Een panoramahotel met prachtig uitzicht is omringt door lege colablikjes, kapotte stoelen en ander verdwaald vuilnis. De kamer is net een barak, dezelfde uitstraling als het voorgaande hotel wat een kamer vrij had. We voelen ons er verre van veilig. Inmiddels is het 20.30u en besluiten we nog een kilometer of 5 verder te rijden naar het volgende dorpje wat niet meer voorstelt dan een paar huizen. Hier vertellen ze ons dat het volgende dorpje weer 5km verderop is. We rijden moedig verder en zijn helemaal niet ongerust over onze slaapplaats. Een leegstaand kerkje aan de zijkant van de weg biedt allicht uitkomst in het allerergste geval. We vinden een wegrestaurant met 'rooms for rent' en Griekse mannen met bier. We hebben weer een minihuisje zonder de Griekse mannen met bier. Prima! In dit in onze ogen wegrestaurant eten we een hapje. De volgende dag gaan we de ongeveer 17km terug naar Elafonisi beach. Onderweg horen we dat het eerstvolgende pinautomaat 50km verderop is. Ah, typisch gevalletje van niet vooruit denken en iets met een dejá vu. Wij maken ons niet zo gauw zorgen en genieten van een verrukkelijk dagje op het strand, wederom bij een boom, zodat we af en toe wat verkoeling kunnen zoeken in de schaduw. Dit water heeft een prachtig roze randje en ook hier kun je een heel eind lopen door het water en komt het water niet veel hoger dan je knie voor de zandbanken. Genieten! Een beetje verdrietig worden we wel bij het besef dat dit het laatste dagje is in de zon op Kreta.

HOMEBOUND.
Rond een uur of vijf start onze Truus gelukkig na een paar horten en stoten. Het zal je gebeuren. Het laatste ritje. Truus brengt ons terug naar Chania, waar de gastvrouw van Penelopi ons weer op staat te wachten. We krijgen bijna een knuffel. Bijna. Zo blij is ze om ons te zien. We toveren ook de kamer op de tweede verdieping om tot een vrouwenhol met veel kleding en rotzooi. We besluiten die avond nog een keer in de old town van Chania te eten. Na een paar restaurants die ons naar binnen willen duwen, letterlijk en een man die ons probeert te overtuigen van zijn moeder die heerlijk kookt, besluiten we toch maar te gaan eten bij hetzelfde restaurant als ruim een week daarvoor. Autistisch? Ach je zegt het maar, het eten was heerlijk en in ieder geval niet uit de magnetron. De volgende ochtend worden we om half 9 gewekt door een klop op de deur. Een man van Sunny Cars komt onze Truus ophalen. Goedemorgen! Dit keer wel op tijd. De eerste keer dat we dat meemaken, dat weten we van de Grieken. Nu wel. Dit leverde wel weer mooie connecties op voor onze gastvrouw en Sunny Cars, die door ons gaan samenwerken. Iets met ondernemersbloed. We vertoeven nog een paar uurtjes op het strand, de één zwemmend in de zee, de ander verzonken in een boek. Dan begint onze terugreis, beginnend met een taxi naar het busstation. De bus en uiteindelijk weer in het vliegtuig, zonder kijkje in de cockpit. Dit keer met een wel erg intelligente Chinees. Deze Chinees staat bij een stoel en vraagt aan een vrouw: 'Zit u hier?' waarop de vrouw instemmend knikt. 'Ah', vervolgt hij, 'ik niet, ik zit daar!' Helder! We doen nog wat dansmoves in het gangpad en landen veilig op Nederlandse bodem waar we hartelijk worden ontvangen door de ouders van Annely, de oom en tante van Renate. En wat slapen we heerlijk in onze eigen bedjes in het pittoreske Ermelo, maar een klein beetje heimwee naar het mooie Kreta is er wel.