Schade Deutschland, alles ist vorbei.

Zo ik zit weer lang en breed thuis. Iets langer dan breed moet ik zeggen. Gekke Nederlandse uitdrukkingen. Dat was wel gek hoor de eerste week om alleen maar Nederlands te horen, heel eerlijk vond ik het maar weer een gekke taal. Al is het wel fijn om helemaal niet meer te hoeven nadenken als je wat zegt, vooral niet als het om specifieke dingen gaat. Na dit verslag zal ik wel een korte ‘Hoe zie ik Nederland nu ik terug ben’ verslag schrijven, nu eerst maar is mijn reisweken. Ik hoop dat ik alles nog weet, dan punten opschrijven is best lastig. Je bent zoveel aan het reizen dat als je eindelijk ergens aankomt, je blij bent dat je –in ons geval- de zware koffer neer kan zetten en kunt relaxen.

We vertrokken zaterdagochtend vroeg. Het afscheid nemen van het gezin was vreemd. Van Sydney zelf had ik de dag daarvoor al een beetje afscheid genomen, dat vond ik totaal niet leuk moet ik eerlijk zeggen. Sydney is gewoon een deel van mij geworden, dat hoorde erbij. Het door de stad slenteren, naar de kerk gaan, mensen die je daar hebt ontmoet, dingen die je hebt meegemaakt .. ja het meeste heeft toch in Sydney plaatsgevonden. Dag Opera House, dag Harbour Bridge. Niet dat ze nog zo bijzonder waren als de eerste keer, tóch wist ik dat ik ze zou missen. Het daar zijn. Ook was ik nog even naar Balmoral Beach gelopen, wat is dit voor mij ondertussen ook gewone strand toch mooi! Alle zooi stond in het hoekje van m’n kamer en ook m’n koffer stond gepakt. Ik liep naar boven en gaf de kinderen hun cadeautje en ook nog een fotolijstje aan Mike&Fiona als bedankje. Mike nam de jongens mee naar zwemles en we zeiden elkaar gedag. Ik weet het niet helemaal zeker maar ik dacht toch echt tranen te zien in de ogen van Mike. Kate was ook nog langsgekomen de dag daarvoor en ja toen moest ik wel even huilen, zo’n lief mens! De jongens liepen de deur uit dus en dat was het dan. Zes maanden lang heb je hier gewoond, geleefd en dingen gedeeld en dat was nu voorbij. Ik had er heel erg naar uitgekeken en eigenlijk merkte ik aan mezelf dat ik het nog steeds fijn vond om in het vliegtuig te stappen. Zes maanden was lang genoeg. Fiona bracht me naar het vliegveld. Sophie sliep dus ze reed gelijk verder en ging niet mee naar binnen. Gelukkig stonden Anni en haar gastgezin daar wel. M’n koffer was natuurlijk te zwaar en ik was best zenuwachtig. Daar gingen we dan, eindelijk! Alleen en VRIJ! In het vliegtuig was het nog onwerkelijk. We gingen écht weg nu .. erg mooie plekjes tegemoet.

Na een drie uur durende vlucht kwamen we aan in Cairns. Het regende. Een vriendelijke en gezellige buschauffeur die ons naar Port Douglas bracht, vertelde ons dat dit niet ongewoon was. Het was namelijk regenseizoen. Ah oké. Fijn hoor die gastgezinnen in Sydney. ‘Nee Maart is pér-fect, echt per-fect om te gaan reizen in Queensland, dan is het daar nog lekker warm maar niet té warm.’ Zowel mijn als Anni’s gezin bleef dit vertellen. Regenseizoen dus. Wij waren niet getreurd, als het maar een paar dagen mooi weer was! Erg benauwd was het wel. Na een uurtje kwamen we aan in Port Douglas, een klein plaatsje boven Cairns. Erg mooi! We zouden hier twee nachten blijven en de laatste nacht zouden we met z’n tweeën verblijven in een vierpersoonskamer, ideaal. Het was erg rustig, vast vanwege het regenseizoen. We moesten wat boodschappen doen en hadden veel zin in eten. Lekker wat gegeten bij de haven. Ook hadden we voor de volgende dag wat tripjes geboekt. Een Rivercruise waar een kans bestond krokodillen aan te treffen, een trip naar een regenwoud en een dag naar het Outterreef waar we zouden snorkelen. AU, daar ging ons geld maar het was het waard, kan ik nu volmondig zeggen! De volgende dag hoefde we pas om half 12 klaar te staan voor het regenwoud. Mossman Gorge. Het was een beetje regenachtig maar erg benauwd. Regenseizoen. Het was een mooi regenwoud waar we een route doorheen liepen en uiteindelijk eindigde bij een water waar we konden zwemmen. Het was wel koud maar we waren zo bezweet vanwege de benauwdheid dat we besloten toch een duik te nemen ondanks het koude water en de regen die inmiddels weer uit de hemel viel. Best lekker en ach regen in het regenwoud, best logisch vind ik. Aboriginals brachten ons weer terug naar het informatiecentrum waar we ook door de shuttlebus werden opgehaald. Aansluitend gingen we op Rivercruise. We voeren een mooi stuk door een zoutwater rivier. Stiekem wilde ik graag een krokodil zien. En ja hoor, daar zwom ie. Bizar dat jij vanuit een bootje dan zo’n beest ziet zwemmen en dat als je in het water springt, je dan ook daadwerkelijk opgegeten wordt of dit op z’n minst wordt geprobeerd. Je moet dan heel snel kunnen zwemmen schijnt! Ze vertelde er gelukkig bij dat je een boete zou krijgen als je erin sprong dus dat deed mij beslissen in de boot te blijven zitten. Je snapt dat ik het anders wel even had geprobeerd .. held die ik ben! Verderop zagen we nog hele mooie vogels, van die arenden dacht ik. Er werd vlees vanaf de boot gegooid en onwijs grote vogels vlogen er vliegensvlug naar toe. Een foto maken lukte dan ook niet zo 1,2, 3. Op de terugweg zagen we een eindje verderop de krokodil weer, tot ie kopje onder ging. Een gilletje, of een gil mag je het wel noemen, kon ik niet onderdrukken toen dit vier meter lange beest op nog geen 10cm van de boot weer omhoog kwam. Een echte. Geen knuffel. Zo één die je kan vermoorden, die je rauw lust. Ik denk ook niet dat ze weten hoe ze je moeten bakken. Wat een indrukken vandaag en zo anders dan Sydney. We konden zelf beslissen wat we deden, hoe laat we thuis kwamen en waar we aten. Wilden we eten in een hamburgertent, dan kon dat. Zonder commentaar, zonder mee te worden gesleept in die ‘bewijscultuur’ naar anderen. We dronken een cocktail bij het water en gingen niet al te laat naar bed voor de volgende uitputtende dag die weer gauw voor de boeg lag. We kwamen aan in het centrum met onze koffer. Onwijs blij dat we die weer mee mochten slepen. NOT! Gelukkig konden we de koffer daar achter laten en gerust op de boot stappen. Paar reispilletjes gekocht, wat niet overbodig bleek te zijn. We voeren zo’n 70km over de nogal wilde zee naar de ‘outterreef’ waar we haaien konden zien. Dat vertelde een Zwitsers meisje, dat Deutsch sprak, natürlich, bij ons op de kamer. Die had er éen gezien en vlakbij gezwommen. Stiekem hoopte ik dat ook. Anni niet. Anni had geluk, op haar zeeziek zijn na. Je ziet er behoorlijk geel uit als je zeeziek bent, heb ik gemerkt. Menschenkindern. Ik denk overigens dat m’n Duits bijna net zo goed is als m’n Engels of beter .. overal Duitsers, Duitsers & Duitsers. We hebben NEMO gezien en ontzettend mooi koraal en vissen. Ik moet eerlijk zeggen dat de zee behoorlijk ruig was dus het niet gemakkelijk was om te snorkelen maar het was de moeite en vermoeiend. Die avond kwam de eerste ‘tegenslag’. We hadden busje geboekt om te trekken naar Cairns maar na een uur op het randje van de stoep te zitten, was er nog geen busje die ons mee nam. Gelukkig, na twee keer bellen, kwam er een lazy Aussie aan die ons bracht in het kleine, regenachtige Cairns. We liepen die avond een rondje door de ‘stad’, wat totaal niet op een stad leek. Een klein spookstadje vonden wij. Aboriginals die schreeuwden tegen politie en geen fijne sfeer. Zal vast ook gekomen zijn door de regen die maar met bakken uit de hemel bleef komen. We aten pizza want we hadden geen zin om te koken, die avond besloten we ook dat we met de taxi naar de nachtbus zouden gaan want met die koffer door de regen met die griezels durfde we niet aan. Al had ik het gedurfd, had ik het niet gewild. De volgende dag deden we zeer rustig aan. Het regende nog steeds. Happy rainseason. We vonden uiteindelijk een winkelcentrum en vonden bekende winkels, die ons deden terugverlangen naar Sydney. We besloten naar een feel good movie te gaan in de bioscoop om de dag een beetje te breken. Zeer goed idee. Het werd een lange dag. Om 11pm moesten we onze koffers ophalen, want de receptie ging dicht. Uiteindelijk zijn we rond middernacht in de taxi gestapt en konden we de nachtbus in. Als er iemand ooit klaagt over de Nederlandse wegen, krijgt ie van mij een klap voor z’n ‘harses’, zoals we dat hier op de Veluwe zouden zeggen, of voor z’n hoofd in meer beschaafd Nederlands. Maakt me niet veel uit maar die wegen zijn vreselijk. Hobbeldebobbel. Ganz nicht gut! Slapen lukte gelukkig redelijk en de eindbestemming was meer dat mooi. GE-WEL-DIG! Airlie beach! We mochten niet zwemmen in het water vanwege de ‘stingray’ oftewel kwallen. Ze hebben hier een heel aantal soorten en twee hiervan blijken nogal dodelijk te zijn. Australië, het land van dodelijkste dieren. Overal te vinden. Het hostel viel wel beetje tegen zeg. We kwamen op een kamer met mannen. Eén van deze mannen had ook bij ons in de bus gezeten en in het laatste uur van de rit nog even flink z’n best gedaan op het toilet achterin de bus. Wij hadden het geluk daar net naast te zitten en dus konden we het gehele uur genieten van deze zeer sterke aroma. Blij vooruitzicht dat ons streelt. We besloten zoveel mogelijk weg te blijven van de kamer en er alleen te slapen. De volgende dag zouden we op de boot stappen. The Atlantic Clipper. De tocht was geweldig. Het water was hier rustiger dan bovenin bij Port Douglas en dat was positief. De uitzichten en Whitehaven beach, onwerkelijk! Op Whitehavenbeach zag ik ook citroenhaaitjes rondom me zwemmen. Bizar! Ook hebben we gigantisch veel vissen gezien onder water. De grote Elvis vis en een schilpad! ’s Avonds waren we aan het genieten van het uitzicht en zagen we dolfijnen en kleine haaitjes. Niet te geloven. De mensen en de gebeurtenissen daar waren van wat lager niveau of eigenlijk geen niveau. Ja tijdens deze laatste drie weken heb ik wel echt gezien hoe ik mijn leven niet wil invullen. Ik miste diepgang, ik miste God. Het klinkt misschien zwaar maar het is gewoon niet te geloven hoe mensen denken en doen. Hoe simpel. Goed daar ga ik verder niet op in maar ‘mensen zijn gek’, zoals ook wordt gezongen in een redelijk bekend liedje waar ik het vervolg ook niet van op wil te schrijven. We kwamen terug aan land na drie dagen op het water. We hadden fantastisch weer, wat alles toch mooier deed maken. Die dag konden we nog genieten langs het meertje, een groot buitenzwembad met zeewater zonder kwallen, wat we de eerste dag hier ook hadden gedaan! Gezellig kwamen er nog twee jongens bijzitten die we hadden ontmoet op de boot. Ja ik had ook ontdekt dat er niet alleen maar Duitsers waren langs de oostkust. Ook kneuzige Nederlanders en oversekste Engelsen. Vandaag had ik een nogal oversekst jongentje in de klas waar ik in moest vallen, wie weet heeft ie wel Engelse voorouders. Iets met generaliseren. Sorry daarvoor. Dit waren twee vrij normale Engelse jongens en we konden gezellig met ze kletsen. Die avond gingen we uiteten en een vrij grappige situatie deed zich voor. We stonden met onze loodzware koffer (30 kg is veel om mee te zeulen voor kleine meisjes zoals wij) voor een restaurant te kijken op de menukaart. Een tweetal grote mannelijke Aussies kwamen achter ons staan en prezen het restaurant aan. We besloten er ook te gaan eten. Niet veel later komen diezelfde vriendelijke Aussie mannen naar ons toe en vroegen ons bij hen aan te schuiven. En zo zaten we ineens tussen een mannelijk vrijgezellenfeestje. Ze betaalden ons eten en we mochten onze koffers wel bij hun op de kamer zetten en met hen een drankje gaan doen. Ja zo dom zijn we ook niet dus we hebben ze vriendelijk bedankt en vervolgden onze weg. Dat drankje hebben we ook niet meer gedaan, dat begrijp je! Mannen! Zucht! Eerder die avond hadden we al van alles geprobeerd om van onze koffer af te komen maar tevergeefs. Onze niet alleen zware koffers, waren ook nog eens veel te groot voor de kluisjes. Een Aussie meisje heeft ons daar nog wel wat geleerd. Gelukkig! Dommer zijn we niet geworden. Ze vroeg ons waar we vandaag kwamen, wat wij keurig konden vertellen. Zij reageerde iets minder intelligent: ‘ Aaaah awesome! You’re from Europe, how’s Mexico?!’ Met een ietwat verbaasde uitdrukking op ons gezicht(laat het ietwat maar weg anders) en onze lach inhoudend besluiten we haar wereldbeeld toch maar om te gooien en te vertellen dat Mexico niet in Europa ligt. Ze was net 18 geworden, het arme ding, misschien moet ik toch maar juf worden in Australië. De nachtbus hadden we gehaald en de volgende 10 uur durende reis was nog erger dan de vorige. Ik denk dat de wegen nog slechter waren .. Slapen ging nu minder best. Een bananabread & koffie bij de Mac Donalds de volgende ochtend maakt iets goed. We stoppen in Town of 1770 waar we niet meer doen dan onze kleren wassen en slapen op het strand. Ik was van plan te surfen maar te moe om het uit te voeren.
De volgende stop lag 4 uur verder zuidwaarts in Hervey Bay. Daar zouden we één nacht in een hostel verblijven om vervolgens een tweedaagse tour over Fraser Island te maken. We kwamen in een kamer wat net leek op een gevangeniskamer. Ach weet ik ook hoe dat voelt. Even later kwam er een Engelse jongen op de kamer, die ons behoorlijk in de zeik nam. Hij voelde zich heel wat, maar dat kon ons niets schelen. Het grappigste deel was eigenlijk dat ie heel stoer zat te vertellen maar toen z’n zus even later binnen kwam en tegen hem uitviel hebben we geen woord meer van hem gehoord. Ik vond dat ie zich een beetje liet kennen met z’n stoere praatjes en z’n 26 levensjaren. Mannen en hun eer. Zucht! De volgende dag moesten we vroeg klaar staan voor de bus. Het regende. Natuuuuuurlijk. Regenseizoen. Klagen mochten we niet, want we hadden supermooi weer gehad de afgelopen dagen maar stiekem hoopte we toch op wat zonneschijn voor Fraser Island. Het hopen was tevergeefs. Geen zonnestraaltje, alhoewel alleen op Indian Head. We deden een route in een roze bus/vrachtwagen, 4wd. Ja je kon ook in 4wd auto’s rijden maar wij hadden onze tours al geboekt en konden die tour helaas niet vinden. Ik baalde er wel een beetje van, want dat zelf rijden leek me nou wel echt onwijs leuk. Niet dat ik dan harder ging dan 40 maar dat maakt niet uit. We reden door behoorlijk heuvelig natuurgebied naar de langste strandsnelweg van de wereld (of van Australië, geen zin om het uit te zoeken en van de wereld klinkt wel stoer). Het was echt een snelweg, waar je ook hier niet harder mocht dan 80km. Suffe Aussie snelwegen. We stopten bij Lake McKenzie wat natuurlijk niet zoveel aan was met regen. Ik vond het ook onzin om mezelf in het water te laten gaan omdat ik dan gezwommen zou hebben in Lake McKenzie. De buschauffeur, wat echt een gezellige gast was, drong nog aan maar tevergeefs. Wel beloofden we hem dat we in Champagne pools zouden zwemmen de volgende dag, no matter what weather. Die middag hadden we een picknick waar we de eerste dingo zagen op nog geen meter afstand. Die blijken af te komen op eten. Mmm. Het lijken net honden maar ze stammen af van de wolven, ze zijn ook iets gevaarlijker dan honden. We maakten daarna een wandeling door het regenwoud. Zo overdreven als de groep was op de Whitsundays, zo suf was deze. Het is ook nooit goed. Het was een regenwoud zoals die in Port Douglas maar wel mooi. Die avond sliepen we in kleine huisjes met hostelkamers. We sliepen bij twee Zweden. Ja en hoe goed dat Zweedse onderwijs ook moet zijn, de volgende vraag werd echt gesteld nadat we vertelden waar we vandaan kwamen: ‘but why do you speak english with each other?’ Uh no idea. Een Duitser en een Nederlander. Ich habe keine ahnung. De volgende dag was nog regenachtiger dan de dag ervoor. Zo stonden we voor het schipswrak in de regen. Ach wij genoten wel. Ook hebben we stroomafwaarts door de Eli creek gezwommen of eigenlijk lieten we ons meeslepen. Lekker warm water en zo helder. Ongelooflijk! We kwamen eruit en stonden met ons handdoekje om ons heen te kijken naar het water en besefte dat we in de regen stonden. Alles went! We trokken op met wat Engelse jongens weer, wat minder gek dan de vorige maar zeker gezellig. De buschauffeur vond ons wel gezellig en probeerden ons nog over te halen voor nog een dag maar helaas hadden we ons hostel met gevangeniskamer al geboekt. Pindakaas!

We trokken de dag erna verder naar Rainbow Beach. Anni met haar nieuwe koffer, de andere had het begeven. Rainbow Beach was eigenlijk niets. We keken wel uit naar het zandsurfen maar helaas kon dit niet vanwege de regen. Die avond hebben we wel een gezellig avondje gehad met 5 Engelse jongens die al bijna 5 weken vastzaten in dit gehucht vanwege geldgebrek. De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Noosa, onze éen na laatste bestemming. De tijd vloog! Ergens vond ik het jammer, dat betekende namelijk dat mijn trip erop zat en ik weer naar het suffe (sorry hé) Nederland moest maar ergens keek ik er naar uit en dan vooral naar het ‘Schiphol momentje’. Noosa was mooi en het Mosman van Queensland. Dat is ook niet zo gek want veel mensen uit Mosman gaan op vakantie naar Noosa. Beetje decadent maar wel prettige sfeer. We hebben heerlijk gelegen op het strand en uitgerust. Winkeltjes afgeslenterd en jawel ik heb gesurft! Ik vond het wel een beetje spannend maar mijn nieuwe slogan was nu eenmaal: ‘doen wat je eigenlijk niet durft’ met in m’n acherhoofd ‘wat is nu het ergste wat kan gebeuren?’ Ja hoor, daar lag ik dan met surfplankje op het strand. Behoorlijk warm, snakkend naar het frisse water. Hier konden we zwemmen zonder wetsuit, geen stingrays. Hooray! Ze gingen eerst allerlei gevaren uitleggen, ik bemerkte bij mezelf dat ik toch wat meer was van het ‘gewoon maar proberen, dan zien we wel weer’. Gelukkig mochten we gauw het water in. De eerste stap ging vrij snel, je moest je benen omhoog drukken met je kin naar je borst gericht en ik kon het zowaar. Ik ging bijna naast m’n schoenen lopen. De volgende stap moesten we weer op het strand oefenen. Ook die ging prima op het strand, in het water liep ik niet meer naast m’n schoenen maar viel ik toch wel een aantal keer naast m’n plank. Ik vond het allemaal wel grappig. Ik lachte mezelf ook uit. Iedereen die mij ook uitlacht, moet het ook maar is gaan proberen. Ik kom kijken, behalve bij m’n broertje want die kan alles! Ik niet dus, maar gelukkig was ik het enige meisje (en ook de enige kneus). Dat was wel fijn. Mannen willen het namelijk altijd ‘zelf doen’ en ‘kunnen het wel’ dus die leraar kon zich bijna volledig op mij richten. Nee hoor, zo slecht was ik niet. Ik stond niet veel minder vaak dan de anderen, misschien ietsje minder vaak. Ik kon mezelf toch drie keer staande krijgen op de plank. De andere leraar met Franse accent heeft me nog uit het water laten komen. Liep ik dan met die veulste grote surfplank door het water naar die man. Hij begon tegen me tekeer te gaan, althans hij bedoelde het niet zo hoor maar zo komt dat dus over met een Frans accent. ‘You think too much!’ Ah oké. Hij kon me zien denken. Knap hoor! Dat mocht dus niet. Oh nee, prima doe ik het niet meer. Wilde me weer omdraaien maar ik moest nog even luisteren. ‘Okay listen, push yourself up, put your feet on the board and look forward.’ Ja hoor, prima! Nee die man nam niet snel genoegen en ik moest het gaan oefenen op het strand. Natuuuurlijk. No problem. Drie keer heb ik het moeten doen op het strand en ik wist direct dat het leger niet geschikt voor mij was. Niet dat ik daar ooit over heb getwijfeld maar dit was duidelijk de bevestiging. Ik kreeg nog wel een schouderklopje en een ‘ik houd van jou’ met Frans accent. Daar houd ik helemaal niet van dus hij probeerde het nog zo’n drie keer maar denk maar niet dat ik tegen zo’n oude, Franse commandant ‘ik houd ook van jou’ ga zeggen. Goed, daarna ging het wat beter. Totaal uitgeput en afgebeuld (wat is overdrijven toch leuk) kwam ik terug bij Anni en liepen we naar het hostel. Daar hebben we heerlijk gezeten en gekookt. Prima keuken. Heerlijke daagjes in Noosa! De eindbestemming kwam steeds dichterbij.

De laatste reis hadden we voor de boeg, zo’n drie uur durende busreis. De laatste, wat zeg ik, de één na laatste! Ja terug naar Nederland wilde ik nu wel! We kwamen aan met donderslag en bliksem maar we waren niet bang. Nee hoor, bikkels. Zeiknat besloten we eerst maar een goedkope maaltijd te nuttigen bij de Mac Donalds, het enige wat we konden vinden en het kon ons niets meer schelen. We wisten niet waar we heen moesten en dat hebben we daar ook maar uitgezocht. Nog nooit had ik zulk noodweer gezien, het water stroomde door de voor mij onbekende straten. Ietwat opgedroogd liepen we toen in de richting van ons hostel. Een vriendelijke jongen kwam ons tegemoet en droeg onze koffers en wij kregen zijn paraplu. De held van de dag, sowieso! ’s Avonds vroeg naar bed en daar begonnen we onze laatste dagen in Aussie. We besloten naar de Australian Zoo te gaan na een dag in de stad te hebben geslenterd. Dit was de laatste dag van Anni. Het was echt een leuke dag en je kunt zeggen dat een dierentuin niet zo spectaculair is om dieren te zien dan in het echt. Nee misschien niet maar deze dierentuin was immens en ontzettend mooi! Het weer was heerlijk! Het was de zoo van Steve Irwin, het staat dus ook helemaal in teken van de krokodil. We zagen veel krokodillen en een krokodillenshow, best heel gaaf! Ook andere dieren, zo hebben we een olifant gevoerd. Zo’n slurf voelt ook maar gek! Verder hebben we een slang geaaid en mocht we een hagedis aanraken, best heel leuk allemaal. Echt een mooie dag om ons gezamenlijke avontuur af te sluiten. De volgende dag ging ik vroeg met Anni mee naar het treinstation en namen we afscheid. Vreselijk raar! Na drie weken, 24/7 met elkaar opgetrokken stond ik daar alleen in Australië. Ik slenterde door de stad en dronk een koffietje hier en zocht souvenirs daar. Best een heerlijk dagje maar ook wel een beetje suf zo alleen. Ik zocht ook naar een exchange om m’n geld te wisselen en voor het eerst in 7 maanden tijd had ik weer euro’s in m’n handen. Bijna net zo raar als het moment dat ik voor het eerst de Australische dollars vasthield. Niet veel geld was er over maar ach het was wat en ik was een onbetaalbare herinnering rijker die niemand me meer af kan nemen. Die nacht sliep ik bij 3 Aziaten die net als alle Aziaten amper Engels konden en veel lachen. Ze waren wel lief, dat wel. Eén van die meiden vroeg met haar glimlachende, bijna dichtgeknepen ogen of ze nog iets voor me kon doen. Vriendelijk vertelde ik haar dat dit niet nodig was, dat ik graag vroeg wilde slapen. Ik wilde dat vliegtuig in, liever nu dan morgen. Gelukkig hielde ze daar ontzettend veel rekening mee. Bonkend viel de deur weer dicht en kreeg ik weer een hoge ‘sorry’ uit de andere hoek van de kamer. Geen idee wat ze allemaal uitspookte. Reden genoeg om die ochtend om 6 uur ook niet zachtjes te doen. Ik had een heerlijk ontbijt gekocht wat natuurlijk met geen mogelijkheid door m’n keel ging van de zenuwen. Eindelijk zat ik een uur later in de trein en kon ik uitstappen bij de juiste halte. Dat was ‘my worst nightmare’, gelukkig kwam ik weer iemand tegen! Ook op het vliegveld moest ik nog een uur wachten voor ik het vliegtuig in kon. Mijn koffer was natuurlijk te zwaar en ik vond het knap irritant. Heb nog veel weggegooid en mijn handbagage bijna ondraagbaar gemaakt, die wogen ze immers niet! Gelukkig. In het vliegtuig zat ik weer naast een Chinees, fijn. Bijna zo’n deja vu momentje van de heenreis maar dit meisje was aardig. Ze gaf me zelfs nog wat Chinees geld om wat te kopen op het vliegveld in Guangzhou. Daar moest ik 5 uur wachten maar ik had al snel aanspraak. Ik zat bij een Zweedse rossige jongen, een Aussie vrouw met haar dochter en een Nederlandse jongen. Erg gezellig, ik deelde mijn geld en kon zowaar 3 flesjes water kopen voor 1 dollar. Wat een giller, in Australië kon ik hier net één flesje mee kopen en nu had ik nog geld over ook. Beneden in een benauwde ruimte mochten we eindelijk na het lange wachten aansluiten in de rij. Daar kreeg ik te horen dat sommige vluchten vanwege noodweer niet vertrokken. Ook wij hadden een uur vertraging. Bliksem had in het vorige vliegtuig de vleugel geraakt maar alle Chinezen keken zo stoïcijns voor zich uit, dat ik het niet door heb gehad. Gelukkig. Eindelijk mocht ik het vliegtuig in en ik was blij, echt blij. Ik zat naast een Aussie vrouw, weer zo’n lieve. Toen we boven Nederland vlogen en ik de te perfecte landschappen en molens zag, stroomden er toch wat tranen over mijn wang. Ik wist niet hoe gauw ik het vliegtuig uit moest komen en renden naar de uitgang toen ik mijn koffer heel gauw had gevonden. Dear me! Daar was iedereen, ik kan gewoon even niet beschrijven wat voor gevoel dat geeft maar dat is pas geluk denk ik. Ja ik was gelukkig! Mensen van wie ik houd, stonden me op te wachten. Een warm hart wat ik toch wel een beetje had gemist in Sydney. Een ontzettend mooie tijd heb ik gehad, een onvergetelijke. Al moet ik zeggen dat ik wel weer erg gauw in het leventje van Nederland ben gevallen. Soms verlang ik terug, soms vergeet ik dat ik überhaupt in Australië ben geweest en meestal ben ik gewoon blij hoe alles is gelopen! Alles op z’n tijd, een mooie tijd. En ik zeg maar zo: ‘ if you don’t like chocolate, you probably have no friends’.

Ontzettend veel liefs uit een regenachtig Ermelo.
-was het nu maar regenseizoen in plaats van zomer-