Lovely place and lovely people: SYDNEY!

Zo weer een week voorbij, het is nu precies twee weken geleden dat ik vertrok uit Nederland. Het lijkt raar maar het is alsof ik hier al maanden ben! Goed teken lijkt me! :) Een beetje koken, een beetje wassen, een beetje naar de speeltuin, een beetje schilderen, een beetje autorijden, een beetje naar de stad, een beetje vrije tijd, een beetje geld verdienen, een beetje koffie drinken. Ik vermaak me best goed!

Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst de stad in geweest. Dat is Sydney dus, ik mag hier absoluut niet zeggen dat ik Sydney in ga want ik ben nu ook in Sydney. Mosman is namelijk ook deel van Sydney. Ik ben dus voor het eerst de stad in geweest. Marcus (die jongen uit het vliegtuig) zou me de dingen laten zien die ik echt gezien moest hebben in de stad. Om 1 uur spraken we af. Hij was wat later dus ik moest even wachten bij het standbeeld van de QVB (voor de kenners), Queen Victory Building (voor de niet-kenners). Er speelde een man gitaar, wat ontzettend goed klonk dus daar ging ik even bij zitten. Naast mij zat nog een jongen. Deze jongen sprak me wat later aan en zo hadden we even een leuk gesprekje. Je leert hier zo snel mensen kennen! Hij was ook aan het wachten op een vriendin van hem, hij, die zich later die dag in een smsje voorstelde als Joe, kwam van een klein dorpje tussen Melbourne en Sydney. Erg aardig. Op gegeven moment kwam er een nog een groep protesterende moslims langs, althans daar leek het op. Dat zorgde weer voor wat extra gesprekstof. We wisselden wat gegevens uit en gingen onze weg. Marcus was er ondertussen en we begonnen onze, wat ik toen nog niet wist, erg lange wandeling door de stad. Allereerst liepen we door wat straten en ik had het gevoel dat ik rondjes aan het lopen was. We hoorden wat geschreeuw en ik vertelde Marcus van de moslims, dat zij dat moesten zijn. Dat leek hem wel grappig dus we gingen kijken of er nog wat te zien viel. Dat zeker, ze begonnen net een beetje agressief te worden richting de politie. Wij hadden nog geen idee waar het om ging, er werd ons wel een cd’tje in handen geduwd door een getinte jongen met de titel: ‘Muhammad’. Wacht, ons in handen geduwd, eigenlijk kreeg Marcus twee cd’tjes want ja ik ben natuurlijk een vrouw. We hadden het wel weer gezien en liepen richting de Harbour Bridge, daar zijn we ook nog een stuk opgelopen. Vervolgens naar het Opera House en de Botanic Garden. Wauw, wauw, wauw. Echt zo gaaf allemaal! Zo .. WAUW! ;) Het was ondertussen al rond drie uur en we kregen allebei beetje trek, we besloten te lunchen. Haha het werd uiteindelijk vier uur voordat we onze lunch in handen kregen. Voor mij werd het een soort combi van lunch en diner. ‘s Avonds had ik niet veel trek meer. We waren echt moe dus het was fijn om even te zitten. We aten wat bij een Japans tentje, erg leuk! Was weer is wat anders. Of ik nog zin had om naar Chinatown te gaan, natuurlijk had ik dat! Nu ik er toch ben .. en eigenlijk was het best gezellig! In Chinatown moesten we best lachen om die Chinezen, het is zo grappig als zij lachen, dat klinkt gewoon grappig. Om maar niet te spreken over hoe ze lachen. In de buurt was een grote markt, soort braderie overdekt, Paddy’s. Ik gok dat dit nog deel was van Chinatown, ja goed geinformeerd, want er liepen allemaal Chinezen. Nu niet meer lachend of pratend maar schreeuwend om hun spullen maar te kunnen verkopen en je raadt het al, dit was nog grappiger. Sommige gingen zelfs zingen, wij konden er alleen niets van verstaan en hadden dus ook geen idee waar dat voor nodig was. Je kunt daar in ieder geval alles kopen, van kleding tot groenten en van toiletartikelen tot prut. Alles is hier goedkoper maar ook van minder kwaliteit wat je begrijpt. Verder is Australie best duur dus wie weet kom ik er nog eens voor een mooie blauwe of roze pruik, die ze er ook verkopen. Van daaruit liepen we verder naar Darling Harbour. Dat is ook een mooie plek zeg! Ach alles is mooi hier, zoals ik al eerder zei. Op dat moment waren we het echt ontzettend zat, we hadden nu ook al vier uur rondgelopen dus liepen we richting de bus die ik moest nemen richting Mosman. Ik had echt een ontzettend leuke dag zo en lucky me ook nog een aandenken in de vorm van een blaar. Oke ik had inderdaad niet de beste wandelschoenen aan, haha. Dat is trouwens wel een punt, ik heb bijna of eigenlijk niet echt praktische kleding bij me maar hier dragen ze alleen maar praktische kleding, althans vooral in de suburben. Wat een smaak, NOT!

Goed, zondag ben ik naar een kerk in Mosman geweest, deze week wel. Het was een Scotskirke, ook wel bekend als een Presbyterian church. Vergelijkbaar met een gereformeerde kerk in Nederland. Ik was een beetje laat, maar ik was op tijd in de kerk, 9 uur in de ochtend. Wat ontzettend vroeg! De weg er naartoe werd me duidelijk dat ik niet alleen de blaar als herinnering had, ook wat spierpijn. Het is hier ontzettend heuvelachtig allemaal, als ik naar Mosman Junction, dus de winkeltjes wil, is het een behoorlijke klim! En inderdaad zonder wandelschoenen dus best goed. De kerk. Het leek wel veel op onze eigen kerk denk ik. De liederen waren alleen anders, oh en de mensen. Ik denk dat ik die ochtend de gemiddelde leeftijd van ongeveer 75 naar beneden kon halen naar een gemiddelde leeftijd van 65. Vier kinderen, ik denk kleinkinderen en voor de rest alleen maar oudere mensen. Ze waren wel heel vriendelijk en klaarblijkelijk heel erg blij met een jongere in de kerk. Ik moest mee koffie drinken waar vervolgens weer iedere man of vrouw van boven de 60 mij vertelde hoe leuk ze het vonden dat er een jongere in de kerk was. Ik werd zelfs uitgenodigd voor het kerstkoor. Ze oefenen iedere donderdag en treden op met kerst, vandaar de naam kerstkoor. Duidelijk. Die mensjes waren allemaal zo lief, inclusief de dominee die ‘goedemorgen’ kon zeggen omdat zijn roots in Nederland lag, dat ik niet direct nee durfde te zeggen. Je snapt natuurlijk wel dat ik niet bij het kerstkoor ga. Ik denk dat het er dan uitziet als een uitgedund hervormd kerkkoor en ik. Ja ik zie het ook voor me en het is grappig. Een beetje te grappig misschien. Ik kreeg nog wel een telefoonnummer van een mevrouw die ik van de week maar even ga bellen om aan te geven dat ik het toch niet helemaal zie zitten, dat kerstkoor dus. Goed de rest van de dag heb ik een beetje rondgehangen in Mosman. Rond een uur of 3 ging ik in de bus richting de stad. Om 5 uur begon de Hillsong church en ik moest een aardig eindje lopen nadat ik de bus uitgestapt was. Het was een rare buurt waar ik inliep en voelde me voor het eerst niet echt op me gemak. Waterloo, een wijk achter het Central Station (voor de kenners). Ruim op tijd kwam ik aan en hier stroomde het over van jonge mensen. Ik werd direct aangesproken en gekoppeld aan nog meer nieuwkomers. Erg fijn dus. Hier voelde ik me best thuis, tussen de jongeren. De dienst is anders dan ik in Nederland gewend ben. Het is wat meer in de Geest zullen we maar zeggen. Ik denk niet dat dit erg is, voor mij is het alleen wel wennen. De mensen zijn heel vriendelijk en ik was weer wat telefoonnummers rijker. Hoeveel mensen ik me nummer al heb gegeven, geen idee! Het was een mooie dienst en ben van plan aankomende zondag in de ochtenddienst te kijken. Volgens Mike was deze wijk ook niet echt verstandig om ‘s avonds in je eentje rond te lopen. Ah vandaar! Gelukkig rijden er pendelbusjes vanaf het Centraal Station, wat zeker een half uur lopen scheelt! Na een uur reizen was ik weer thuis, je moet wat overhebben voor een kerkdienst.

Die nacht werd er om 2.50u aan m’n deur geklopt. Ik was nog half slaapdronken en vroeg wie dat was. Mike. Ah ik weet niet meer zeker of er gelijk een belletje ging rinkelen maar ik wist gauw genoeg dat het om de baby ging. Fiona en Mike moesten naar het ziekenhuis, of ik boven wilde slapen. Ah natuurlijk! Geen probleem! Daar ging ik met m’n kussen en m’n dekbed, nog steeds slaapdronken. M’n matras lag al klaar en ik kon zo weer ‘heerlijk’ gaan slapen. Niet echt dus. Will was vreselijk aan het hoesten waar ik bezorgd over was en ik moest wakker zijn als de jongens wakker werden. Zij zouden zich anders zorgen maken als zij hun vader en moeder niet in bed aantroffen. Een redelijk gebroken nacht dus. Ik was bang voor huilbuien maar die waren er gelukkig niet. We belde Fiona en Mike die ochtend en zo wisten de jongens dat ze een babyzusje hadden. Ah weer een apart iets van de Aussies hier. Ze hadden nog geen naam. Wat ontzettend logisch is want ja je weet pas 9 maanden dat je een kindje krijgt en dat dit een jongen of een meisje is, dan ga je zeker nog niet denken aan een naam.

De moeder van Mike kwam me wat ondersteunen en zo volgde de dagroutine voor de jongens. Jack naar school. Ik had hem weggebracht met de auto en dat ging supergoed! Ik voel me echt zeker als ik in de auto zit en aan de linkerkant rijd. De rest van de dag 'moest' ik me vermaken met Will en dat was geen straf! Dat ging uitstekend. Elke dag komt er wel iemand om me af te lossen, wat ik van tevoren niet echt nodig vond maar nu erg fijn vind. Meestal begin ik om 730u en wacht ik tot Mike thuiskomt in de avond rond een uur of half 10. Tussendoor heb ik dan even vrije tijd! Het was eigenlijk wel leuk dat toen een oppas die al jaren op hen past kwam om ze op te halen voor het ziekenhuisbezoekje, dat we Will uit bed haalde maar dat ie naar mij wilde. Ook best goed teken. De band met Will is echt leuk, het is zo’n grappig ventje. Dinsdag hebben we een prachtige ‘painting’ gemaakt in de achtertuin en hebben gesprongen op de trampoline. Heel zwaar leven hoor, ja ja! Woensdag gingen we naar het park, wat uiteindelijk de speeltuin werd. Eerst haalde we een babycino en een capuccino. Ontzettend leuk maar ze hebben hier dus een babycino. Al die moeder lopen met een kopje koffie en hun kind zit met een babycino. Het is een soort van opgeklopte melk met koffiesmaakje onderin. Ik heb eigenlijk geen idee maar ideaal al zeg ik het zelf. Ik graag wat foto’s upgeload met Will samen, maar m’n kaartje doet het niet in deze computer. Het wordt dus nu echt tijd om naar de stad te gaan en een nieuwe kabel te halen voor m’n laptop. Ik werk nu vanaf een computer die hier in de kamer staat omdat m’n laptop leeg is en al bijna twee weken dood op mijn stoel bivakkeert. Dan laadt je die toch op Renaat. Jahaa maar mijn stekker past dus niet in het wereldstekkerding dat ik van Mike kreeg, de ijzere puntdingen zijn namelijk te dik daarvoor. Dit is technische praat voor beginners overigens.

Van de week nog een keertje wat gedronken met Dona wat erg gezellig was. Ze is moslim en heeft wel wat dezelfde normen en waarden als ik, verder lijkt ze veel op me. Niet qua uiterlijk, dat is namelijk het tegenovergestelde. Ze is niet zo’n moslim als die moslims in de stad maar meer modern. Geen hoofddoek, niet naar de moskee, ach je kent het wel. Ze is aardig en gezellig, dat is het belangrijkst! Verder ga ik van het weekend twee Nederlandse meisjes ontmoeten en gaan we mee met een groepje Duitse meiden naar een wijnproeverij ofzo. Ik heb het zo slecht nog niet hier!

Oh ik ben een beetje teruggekomen op m’n plan hier te blijven wonen, op het moment dat ik de prijzen zag van de huizen hier. Het goedkoopste huis hier in de omgeving is zo’n 8 ton maar de meeste huizen zijn meer dan een miljoen. Het kan zijn dat ik het verkeerd gelezen heb maar ik denk echt dat ML miljoen betekent. Met meer dan een miljoen bedoel ik dus gewoon zo’n 3,4 miljoen ofzo. Goed ik ga dus nu op zoek naar een ontzettend rijke, oude man, misschien heb ik dan wel een villa met zwembad en uitzicht op de Harbour Bridge. Dat lijkt me geweldig. Grapje hoor oma!

Wel weer even genoeg voor dit moment denk ik, ik ga nog even richting het strand mijn lunch nuttigen en daarna mag ik mee om de kleine Sophie te bewonderen. Jaja, de naam is ondertussen bekend! Dan loop ik dus zo richting het strand, eerst kijkend naar het verkeer rechts en dan kijkend naar het verkeer links. Netjes aan de linkerkant van de weg nadat ik dat gecheckt heb door een L te maken met mijn wijsvinger en duim en aan de linkerkant van de stoep, lopen al die Aussies gewoon aan de rechterkant van de stoep. Annoying! Goed, als bijna ingeburgerde Aussie loop ik dus wel links. Het is wel ontzettend handig want van de week zag ik een meisje lopen met ONLY (kledingwinkel) tas en aan de rechterkant van de stoep, dan weet ik dus eigenlijk vrijwel gelijk dat ze van ‘overseas’ komt. Ik heb het idee dat ik iets vergeet maar dat komt de volgende keer wel weer dan!

Weerupdate: het wordt warmer maar nog geen echt strandweer. Alhoewel aankomende week wordt het best wel lekker eigenlijk. Oelalala.

With a little love,
from Aussieland!