Wipers, blinkers & other sort of shit.

Daar ben ik weer. Weer ietsje later, had vorige week niet zo’n zin! Nu heb ik weer ontzettend veel te vertellen. Moest mezelf vandaag wel echt achter de laptop zetten, maar vind het zonde als ik iedere week schreef en dat nu opgeef. Oooooh ik houd van dit land, echt .. ik kan er niets aan doen! Ik denk ook dat je dat pas kan begrijpen als je hier bent. De foto’s zijn mooi maar ik kan niet uitleggen wat er anders is of hoe het anders is maar alles hier is nog mooier. Hier proef je de sfeer en beleef je het! Just want to say.

Australia day was vorige week zaterdag, 26 januari. Dat is vergelijkbaar met Koninginnedag en natuurlijk Koningsdag volgend jaar. Leuk een koning even tussendoor. Wij vieren dus dat de Koningin of Koning jarig is maar die hebben ze hier niet. Hier vieren ze, heb ik me laten vertellen door internet, dat het eerste schip in 1788 in Sydney aankwam. Een nationale vrije dag of eigenlijk een heel weekend. Zaterdag werd het gevierd. Nou komt mijn spetterende dag, ’s ochtends sliep ik uit en rond een uur of 12 was ik degene die verantwoordelijkheid had over twee kleine jongentjes genaamd Jack en Will. Jawel ik mocht oppassen oftewel werken op Australia day. Daar baalde ik aan het begin flink van kan ik je zeggen maar je kunt er weinig aan doen. Weigeren was sowieso geen optie meer. Het eerste plan was naar Canberra het hele weekend en het hele gezin. Dat had ik voor lief genomen en daarbij wist ik in November, toen ze het vroegen, nog niet veel van Australia day etc. Toen ik onderweg was met m’n ouders besloten ze mij thuis te laten met de jongens zodat zij naar Canberra konden. Zij hadden daar zondag een bruiloft, een Indiase bruiloft. Balend begon ik de dag maar zodra ik met de jongens alleen was, vond ik het eigenlijk best relaxt. Nu kon ik tenminste ook geen geld uitgeven maar verdienen. Kate belde al gauw op of we met haar meegingen naar Sirius Cove met Abby en de jongens. Het weer was heerlijk en het leek me wel lekker even eruit! Lekker uitwaaien en daar stonden verschillende groepen mensen met BBQ en groen/gele kleding aan. De vlag is hier ook rood, wit, blauw maar nationale kleuren zijn groen en geel. Vergelijkbaar met ons land, wij dragen namelijk voornamelijk oranje op een Koninginnedag bijvoorbeeld. Even voor degene die dat vergeten waren. Heerlijk rondgelopen en in de speeltuin gespeeld. Eenmaal behoorlijk verhit thuisgekomen, avondeten en naar bed. Oh wat was dat heerlijk. De woonkamer voor jezelf. Ik sliep in het huis voor als de jongens de volgende ochtend wakker zouden worden. Ik besefte nog amper dat ik wakker was de volgende ochtend. Voordat alles ook maar een beetje tot me doordrong werd ik beetje bij beetje naar de muur van de kamer geschoven, kropen twee kleine wasbeertjes naast mij en trokken diezelfde ukkies mijn deken over zich heen! Hoezo je past niet met z’n drieën in een eenpersoonsbed. Prima! Voordat ik dit weer besefte en het eigenlijk wel grappig vond, sprong de ongeduldige jongste op en bedacht dat het nog leuker was op mijn buik te springen. Dus dat. Gezellig ontbeten. Jack moest half 9 klaar zijn voor Nippers op het strand, soort van sportactiviteiten. Hij werd opgehaald. Het regende pijpenstelen, toen wist ik nog niet dat deze regen de volgende 24 uur non stop zou aanhouden. Goed, geen stress en om 8 uur stond ie klaar. De rest van de dag verliep lekker. ‘Legoweer’ was het. Alle legovoertuigen van Jack waren uit elkaar of amper in elkaar en we hadden besloten dat we die zouden maken. Jullie weten niet half hoeveel lego hier is. Echt veel. Ik denk op z’n minst 15 auto’s/bussen, dan nog een stuk of 3 vliegtuigen/helicopters en een boot. Nu wil hij nog een boot, zo’n politieboot. En ja hoor, oma beloofd hem die want ‘ze waren zo lief geweest’. Haha, dat hebben ze echt nodig! Zaterdag hadden we al een deel gedaan en besloten nu verder te gaan. Wat een werk. Eerst was ik er ook niet zo goed in maar uiteindelijk best wel volgens Jack. Gelukkig maar want hij had nadat hij het eerste voertuig samen met mij moest doen om het te leren, de interesse gauw verloren en begon met de gemaakte voertuigen te spelen in plaats van de kapotte te herstellen. Oh en hij had er nog één helemaal uit elkaar gehaald. Eerlijk gezegd was het best een gezellige besteding. Jack zou me bellen in de toekomst als er weer een autootje stuk was, dan kon ik langskomen. Zelfs toen ik zei dat ik er dan met twee dagen was, leek hij nog zelfingenomen met dit masterplan! Ook blijft ie volhouden dat ik dit jaar toch echt met kerst moet langskomen, omdat ik die vorig jaar heb gemist bij Maggie. Uh. Dus. Mary Poppins, de film die Kate meebracht viel niet in de smaak en was ‘boring’ dus hoppa konden we weer verder! Mike & Fiona kwamen thuis maar gingen weer uiteten dus uiteindelijk was het een behoorlijk lange dag maar het is wel erg goed bevallen, zo alleen met de jongens. Will wil de hele dag ‘cuddles’ en Jack vind het heerlijk om grapjes met mij te maken. Lees: flauwe kindergrapjes. Het is heerlijk om ze te zien lachen! Ik denk ook dat zij het best leuk vonden, de jongetjes, want ik heb ze niet één keer over papa en mama gehoord. YAY!

Maandag was ik vrij. Het regende nog steeds en niet zachtjes. Ik was er ondertussen wel een beetje zat van. De tweede dag en echt non-stop. De paraplu beschermde m’n gezicht en haar tegen de regen maar dat was het dan ook. Achter een klein stenen muurtje kon ik ook nog een beetje schuilen. Doorweekt en soppend op m’n slippertjes kwam ik de bus in, die natuurlijk veel te laat was of ik was te vroeg. Dat laatste lijkt me onwaarschijnlijk. De natte vloer liet me weten dat ik niet de eerste was die zo binnenkwam. Een drie kwartier durende bustocht stond me te wachten, precies genoeg om op te drogen om vervolgens de regen weer in de stappen. Nynke stond me al op te wachten in Chatswood en of we went to find a nice coffeeshop to spend the rest of the afternoon. Een koddig tentje kwamen we iets verderop tegen. Geluk had ik niet die dag. Ik bestelde een broodje voor lunch. De eerste helft liet me weten dat iemand met kort zwart haar dit had klaar gemaakt en ook de tweede helft gaf dezelfde informatie. Gelukkig kreeg ik m’n geld terug. We struinde langs wat winkels in het overdekte winkelcentrum maar al snel plofte we weer op een heerlijke bank met een kopje thee. Een regenachtige dag maar toch even eruit geweest. Fiona en Mike waren er niet, dus ze hadden oppas geregeld. Ik besloot voor mezelf wat take away food mee te nemen, met m’n pyjama op bed neer te ploffen en ‘All you need is love’ aan te zetten. Dit was zo’n dag die me deed denken aan Nederland. Iets met regen.

De rest van de week werkte ik maar had wel lekkere uren. Dinsdag ging ik naar Anni. Uh die zie ik eigenlijk elke dag dus misschien hoef ik dat niet meer te vertellen. De tours voor de eastcoast moesten uitgezocht worden. Wat een prijzen, dear me. Gebeuren gaat het toch want het is het geld zeker waard. Althans dat hebben we dan weer van horen zeggen, oh en van de foto’s! Ik mocht bij haar thuis komen, wat toch wel erg fijn is! Klinkt weer lekker stom hè, maar om mensen te ontmoeten moet ik altijd de deur uit en dan is het fijn om bij iemand op de bank te ploffen in plaats van onhandig met een laptop in een koffietentje te zitten. Die ochtend regende het nog maar ’s middags was het weer heerlijk weer. Met de zon op mijn gezicht liep ik in een half uur naar huis. Genieten!

Vorige week liep ik even over Balmoral beach, m’n dagelijkse rondje langs het strand naar de rotsen aan het eind en serieus het was veranderd in een surf. Er waren golven op Balmoral. Bizar. Het weer is dus nog niet echt wat het geweest is. Kinderen met bodyboards genoten. Het is maar vreemd het weer hier. Kreeg ook alweer verschillende berichtjes over de overstromingen. Nee niet hier. Alhoewel er waren zeker overstromingen in Sydney, maar in andere suburbs. In Queensland is het erg. Op het 730pm nieuws hoorden we dat de derde persoon de dood had gevonden. Dat hoor je, de derde dode en je kijkt weer verder. Je ene oor in, de andere weer uit. Er sterven toch dagelijks mensen en is toch ontzettend veel leed in de wereld. Fiona werd die ochtend opgebeld door haar moeder. Een kennis van haar was gaan wandelen met haar gezin, de vrouw was zwanger, een kindje van één jaar oud, een kindje van drie jaar oud en haar man. Zij leven dus in Queensland. Gewoon een rondje lopen, valt er een boom als gevolg van de overstromingen, op de vrouw en het kindje van drie. Het kindje is op slag dood en de vrouw ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis, het baby’tje in haar buik leeft in ieder geval niet meer. Dat kindje was de derde dode.

‘A three-year-old boy is also in a critical condition with head injuries after a tree fell on him and his mother on Brisbane's northside. His 30-year-old mother is also being treated in hospital for head injuries.’

Wat een dramatisch gedoe Renaat, is dat nodig? Misschien niet maar dan komt het ineens ‘dichtbij’, dan word het een persoon of in dit geval een persoontje. Op het moment is het volgens mij redelijk onder controle, voor zover je water onder controle kunt hebben. Ach maar vaak zijn jullie beter op de hoogte dan ikzelf. Ach en verder, dit is Australia. Bizar dat je de ene week cfa.gov.au site in de gaten houd voor eventuele branden en dan de andere week het hele land in de ban is van overstromingen.

Vrijdag mocht ik van Fiona om 2pm weg. Eigenlijk was het eerst 1pm maar ja een milkshake met Jack na schooltijd op z’n tweede schooldag kon niet missen. Allrighty. Hayley pikte me op. M’n tas stond al klaar dus auto in en op naar Dubbo. Narromine is de plaats waar haar ouders wonen, daar gingen we heen. Dat wisten jullie nog niet natuurlijk. Hayley liet me weten dat ze het weekend van 2 februari ging, of ik mee wilde. JAAAA! De country in, uit de stad. Daar gingen we dan, een trip die normaal zo’n 5 à 6 uur zou duren. Jullie zitten nu vast met je mond open voor het scherm. Ja 5 à 6 uur. Ja voor een weekend of eigenlijk een dag. Welkom in Australia! De reis ging niet erg voorspoedig, veel verkeer, slecht weer, de Mac Donalds ( the Macces) in één van de kleine plaatsjes die we passeerden moesten de kip nog slachten en vervolgens op de weg van Dubbo naar Narromine werden we tegengehouden want een auto was in de brand gevlogen waarbij een grasbrand ontstond. Het werd ons niet gegund, na een omweg en een bij elkaar durende trip van 8 uur kwamen we aan bij het huis. Ik heb trouwens ook nog gereden. Lekker speciaal, dat doe je toch wel vaker. Ja klopt maar dit keer in een 'manual' en dat was even omschakelen. Letterlijk. Schakelen met links, de ruitenwissers die zo nu en dan over het raam gingen terwijl ik eigenlijk mijn medeweggebruikers wilden laten weten dat ik ging inhalen. Gewoon beetje anders maar het ging goed en leuk om weer eens écht auto te rijden, weer wat te doen in de auto. Al is automaat wel erg makkelijk met al die heuvels hier moet ik zeggen. Waar was ik? Ja. De weg naar het huis was een onverharde weg en de regel is : ‘on the dirt don’t wear a seatbelt’. Hop, gordel af! Ik zag werkelijk waar niets. We sloegen een zijweg in en Hayley vertelde dat dit het begin was van hun land. Niet normaal, dat was groot. De muziek hoorde we al vanaf het huis en haar familie zat in de bar die ze hebben bij het huis. Haar vader, moeder, broer en zus heten ons welkom. Eerst voelde het een beetje vreemd bij vreemden maar al snel was het ijs gebroken. Ze houden allemaal van een drankje dus ook wij deden mee met een wijntje. Was ik ook wel aan toe, mmm. Haar vader vond het ook al gauw grappig om mij te plagen. Prima, daar houd ik wel van en kan ik wel tegen. Hij vertelde ook nog even dat z’n land niet zo groot is eigenlijk en lachte me bijna uit voor het feit dat ik het groot vond. Het was maar 130 hectare. De eerste volgende twee buren hadden ook 130 hectare maar die daarnaast had 3000 hectare. Ja duidelijk. Voor ik naar bed ging, die in de woonkamer voor mij was klaargemaakt, voelde ik me al behoorlijk thuis en dat is vrij wonderlijk voor mij. -misschien ligt het toch niet alleen aan mij bij Mike&Fiona.- Dit was dus de relaxte cultuur. Finally!

De volgende ochtend ging haar vader met de jeep achter de koeien aan om deze weer binnen de hekken te krijgen. Hayley, Ash en ik stonden achterop. Het stond behoorlijk veel wind en het was vreselijk koud. Het was namelijk 26 graden en er waren wolken. Ho dat zei ik niet, mij hoorde je niet klagen maar de hele dag heb ik niets anders gehoord. Normaal is het in the country zo’n 35-40 graden in de zomer dus dit was koud. Oh en Ash is eigenlijk Ashley en de broer van Hayley. Pip, de allerleukste hond ever, een echt Aussie hond maar weet niet meer welk soort. Al met al sprong die van de jeep af en ging achter de koeien aan. Wat een gaaf gevoel was dit. Voor hun was het de normaalste zaak van de wereld maar ik stond echt te genieten. De koeien grazen gewoon langs de ‘dirt’ (onverharde weg) trouwens, best apart maar veel auto’s zie je hier toch niet. D’r vader wilde nog graag kangoeroes laten zien maar helaas ze lieten zich niet meer zien op dit tijdstip van de dag. Weer bij het huis, stapte we in de Holden bij de moeder van Hayley. Helaas niet een Holden als de auto van Nick en Alex van McCleods maar deze was wel mooi. Eigenlijk is het gewoon een Opel. We gingen even naar Dubbo. Dubbo is zo’n drie kwartier van Narromine vandaan en het eerste dorp waar ze een beetje wat kunnen kopen. Narromine heeft alleen het hoognodige. We moesten wat spullen halen voor de bruiloft van Hayley, die al snel is. De laatste spulletjes werden gehaald, gezellig met z’n drieën geluncht en thuis hebben we nog wat gefreubeld voor de snoepjestafel. Haha wat klinkt dat stom in het Nederlands.

Later vroegen ze nog een keer aan mij of ik weleens naar het strand ging in Nederland. Ik vertelde hen dat dit te ver weg was maar toen ik vertelde dat dit een uur was, schaamde ik me. Zo denken wij Nederlanders. Ja toch? Als onze familie 45 minuten verderop woont, gaan we maar eens per half jaar bij ze langs want ja ze wonen zo ver weg, daar kunnen we niet elke week heen. Oké misschien chargeer ik een beetje maar even voor het idee. Zij rijden hier dus dezelfde afstand naar het eerste dorp. Haha lange afstand relaties bestaan dus ook gewoon niet in Nederland.

We hadden ook nog een leuk gesprek over waarom wij eigenlijk ‘Dutch’ spreken, terwijl dat niets lijkt op the Netherlands. Ik vertelde hem dat het woord ook eigenlijk meer lijkt op Deutsch en dat German ook totaal nergens op slaat in onze taal of zelfs niet in de Duitse taal. Hayleys vader vond het maar wat belachelijk dat de Engelsen die vertaling hadden gekozen en vanaf dat moment sprak hij over ‘Deutschland’ en the Netherlands. The Netherlands in plaats van Holland. Ash kon me gelukkig beetje helpen want hij heeft afgelopen jaar door Europa getrokken dus hij begreep het redelijk. Waarom zeggen we eigenlijk Holland, als het een provincie is? Hier zeggen ze toch ook niet dat ze uit NSW komen. Hij kon uitleggen dat wij Holland gebruiken bijv. bij aanmoedigen van voetbal. Eigenlijk is het ook vreemd maar goed we konden wel lachen om Mick (vader) z’n verontwaardigheid. Goed, hij wilde me dus zoveel laten zien, zo ook een echte Australian pub. Haha, hij houd van bier dus daar konden we dan een biertje drinken. Eerst wilde die ons meenemen naar een plaats 1,5 uur verderop maar dat vond iedereen maar wat overdreven en daar hadden we geen tijd voor, uiteindelijk werd het een pub in Narromine. De GT werd uit de schuur gehaald, anders wilde Ash en Hayley niet mee. Dat zegt denk ik wel genoeg over de pub in Narromine. Hinderde niet. Het was echt leuk! Heerlijk, alles relaxt dit weekend. Fijn van die spontane ideeën. De GT is dus een oude, Amerikaanse auto -gok ik- in het paars. De snelste auto van de wereld. In 1970 dan. Heel vet geluid maakt die ook. Aangekomen in het dorpje wilden we langs zoveel mogelijk mensen rijden, die naar ons konden kijken. Lachen, als je weet dat er maar 3500 mensen wonen. Ik denk dat we er misschien net 20 gezien hebben. ‘Pop’, zo wordt de opa van Hayley hier genoemd die net daarvoor samen met Grandma was aangekomen, ging ook mee. Altijd in voor een biertje. Grinnikend zei hij toen we naar de auto liepen: ‘You’re real alco’s, aren’t you?!’ De GT vond een mooi plekje voor de pub en we bestelde een biertje. Gezellig. Thuis werd de ‘barbie’ aangestoken, de barbecue dus. Hayley en ik zouden met de jeep de koeien binnen de hekken brengen en ze wilde mij nog even de rivier laten zien die achter het huis loopt. Uiteindelijk leek het misschien toch wat verstandiger dat Ben, de andere broer van Hayley die net thuis was gekomen, meeging. Hophop, daar gingen we. Het geeft wel echt een kick en het voelt daar echt als Aussie. Me love it! Die avond besloten we thuis te blijven. De vader van Hayley bleef me maar wijzen op ‘typical Australian classic’ songs. Haha. Ben en Ash zouden foto’s kijken van hun trip door Europa en Canada. Ik weet waar m’n volgende reis heengaat .. hihi. Daarna hebben we nog een aantal drankjes gedaan en gezellig met z’n vieren gekletst bij de bar tot na middernacht.

De volgende dag moesten we helaas alweer terug nadat we nog een aantal mensen moesten bezoeken. Ontbeten deden we op de veranda met een heerlijk uitzicht. Mmmm. Alles was genieten, sowieso. We werden uitgezwaaid door de familie en onze eerste stop was bij een en real ozzy bloke, een mechanic oftewel een automonteur. Wat een aussie, really! Dat accent. Goed de auto maakte een geluid waar Mick (vader van Hayley) zich wat zorgen om maakte, maar er was gelukkig niets aan de hand. Gelukkig. Daarna langs een vriendin die net een baby’tje had gekregen en ook bridesmaid is op de bruiloft, waar we koffie dronken. Vervolgens langs de schoonouders van Hayley om boeken op te halen voor Tavis. Daarna brachten we een pak naar één van groomsmen om te passen. Dat is dus net als een bruidsmeid maar dan van de bruidegom. Als laatste gingen we nog langs haar getrouwde broer, Aron met twee schattige kindjes. Echt heel leuk om zo ineens allerlei mensen in Dubbo te leren kennen. Die kids waren zo schattig, aan het eind zei het meisje ‘bye’ met iets onverstaanbaars erachter. Ze zei mijn naam, hoe leuk, al kon ik het er niet uithalen. Echt lief. Rond een uur of 3 begonnen we onze terugweg, 7 uur later bereikte we Sydney. De jongens hadden het in 4 uur gedaan. BOE! Goed zij moesten ook maar tot de Blue Mountains en vanaf daar is het nog wel een uur of anderhalf. Maakt ook niet uit, wij hebben weer lekker -net als heenweg- gekletst, gekletst en gezongen! Erg gezellig. Ik wilde echt niet naar huis, dit weekend was echt een topweekend. Dit was Aussie. Oké in mijn ogen. Ik vertelde Mick, de vader van Hayley dat ik nog wel een keer terugkwam naar Aussie en dat ik dan naar South Australia wilde, Tasmania, Perth en de Outback. Hij kon maar niet begrijpen dat ik terugwilde voor de Outback. ‘Everybody wants to see the Outback, I don’t get that, there is nothing, totally nothing to see’. Hij liet me nog wat foto’s zien van de route die hij reed van Dubbo to Perth. Oké je ziet echt niets. Ik denk alleen dat het voor ‘ons’ speciaal is omdat wij gewoon niet zulk uitgestrekt land hebben en al helemaal niet met zulke rode grond. Ja ik heb wel een stukje gezien. Niet hetgeen wat Mick wilde laten zien maar hoe dan ook. Ik heb genoten dit weekend en het was zeker veel te kort.

Deze week weer gewerkt. Met Anni de tours geboekt voor Eastcoast, dat is een hele hoop geld zeg. Au. Verder een gewone week. Niet veel bijzonders eigenlijk. Gisteren wel naar de movies geweest, the Impossible. Indrukwekkende film over tsunami in Thailand, zeker een aanrader. Weer kwam het ineens dichtbij, in plaats van het aantal doden dat in nummers wordt voorgelezen op het journaal. Oh en stiekem verlang ik terug naar Dubbo/Narromine en kijk ik ontzettend uit naar de Eastcoast trip! Oké en heel stiekem ook een beetje om jullie allemaal weer te zien en in Nederland te zijn!

Oh kleine uitleg voor de titel. Sorry voor het taalgebruik maar ik was dus van het weekend in de country en ze gebruiken serieus overal het woord 'shit' voor. Ik denk dat dit plat praten is ofzo .. en eigenlijk vond ik dat wel grappig.

Lots of love,
Renate.